PITANJE: Kao preplatnik vaših stučnih novima, koristim pravo da vam postavim pitanje u vezi sa članom 100. Zakona o radu FBiH, koji kaže sljedeće: Član 100. U slučajevima iz čl. 97. i 99. ovog zakona, ugovor o radu može se otkazati u roku od 60 dana od dana saznanja za činjenicu zbog koje se daje otkaz, ali najduže u roku od jedne godine od dana učinjene povrede. S obzirom da smo imali slučaj pričinjene štete od strane radnika, za koju smo kontrolom saznali tek prije jedan mjesec, a šteta je nastala prije 15 mjeseci, formirana je komisija za utvrđivanja odgovornosti i visine štete, te načina namirenja iste (propisano Pravilnikom o radu). S obzirom na gore navedeni član, tumačili smo da protekom objektivnog roka ne možemo protiv odgovornog radnika pokrenuti disciplinski postupak. Ipak, pojavila nam se dilema, da smo bez obzira na rok mogli protiv radnika pokrenuti disciplinski postupak, ali ne i dati mu otkaz? Da li smo u pravu? To bi bila teža povreda radne obaveze (nemaran odnos prema radu), a onda nam s obzirom da postoji dokazana odgovornost (i sama izjava radnika da je pogriješio, ali ne iz direktne namjere da fondaciji nanese štetu ili pribavi neku materijalnu korist za sebe). Dalje, kako zakon ne predviđa novčanu kaznu, nisam sigurna što preostaje poslodavcu u tom slučaju, na koji način „kazniti radnika“ ako je zaista postupao iz krajnje nepažnje i organizaciji pričinio veću materijalnu štetu. Da li se ipak protiv ovih lica može utvrditi odgovornost od strane komisije koja je imenovana za utvrđivanje visine štete, te uz pismenu izjavu radnika da prihvata odgovornost i pristaja štetu namiriti, izvršiti i obustava na platu (opet uz pismenu saglasnost). 2. Ukoliko poslodavac namiri iznos od trećeg lica, koje je ostvarilo korist zbog greške radnika, treba radniku onda vratiti namireni iznos? U suprotnom, to bi značilo da se dvostruko namirio ili pak ima pravo da potražuje naknadu štete od radnika, ali i pokrene tužbu protiv 3. lica zbog neosnovanog obogaćenja (kumulacija zahtjeva).